Yosemite National Park is al tientallen jaren een symbool van de Amerikaanse wildernis. Maar achter de adembenemende vergezichten en legendarische routes ontvouwt zich een stille crisis. Jaren van onderfinanciering en bezuinigingen op het personeel, beginnend onder de regering-Trump en die vandaag de dag voortduren, ondermijnen het vermogen van het park om effectief te functioneren. Hoewel bezoekers het misschien niet altijd merken, zijn de gevolgen reëel: verminderde inspanningen voor natuurbehoud, een gespannen moreel van de werknemers en een groeiende afhankelijkheid van vrijwilligers om kritieke hiaten op te vullen.
Het krimpende personeelsbestand
De National Park Service heeft een dramatische vermindering van het vaste personeel gezien: ruim 25 procent volgens een analyse van de National Parks Conservation Association (NPCA). Deze trend, die nog wordt verergerd door de sluiting van de overheid, heeft ertoe geleid dat veel parken met een skeletbemanning werken. Alleen al in het Zion National Park kostte het personeelstekort eind juli naar schatting twee miljoen dollar aan verloren inkomsten. Glacier National Park nam zelfs zijn toevlucht tot het vragen van bezoekers om via QR-codes entreegelden te betalen op het eresysteem. De regering stond erop dat parken ondanks de spanning open bleven.
De gevel van functionaliteit
De impact is niet altijd zichtbaar. Zoals een voormalige NPS-functionaris het uitdrukte, is de prioriteit geworden naar ‘gevelbeheer’: het soepel laten verlopen van bezoekersgerichte diensten (betaalde stations, campings, toiletten) terwijl diepere problemen zich voortplanten. Onderhoudsprojecten kwijnen weg en het moreel van de medewerkers keldert. Een Yosemite-ranger, ‘Alex’, die om anonimiteit vroeg, beschreef een team dat als gevolg van overheidsbeleid van 14 naar 9 leden kromp. De verwarring rond reserveringssystemen, in combinatie met vertragingen bij het aannemen van personeel, zorgden ervoor dat bezoekers gefrustreerd raakten en het personeel overweldigd werd.
De opkomst van vrijwilligers
Het personeelstekort wordt deels opgevuld door vrijwilligers. Hoewel hun bijdragen waardevol zijn, kunnen ze opgeleide professionals niet vervangen. Deskundigen waarschuwen dat parken niet over de middelen beschikken om vrijwilligers op de juiste manier te integreren en te begeleiden voor cruciale monitoring- en natuurbehoudstaken. Tijdens mijn eigen bezoek kwam ik meer vrijwilligers tegen dan officiële parkmedewerkers: drie vrijwilligers op één medewerker.
Voorbij de oppervlakte: verborgen gevolgen
De ernstigste gevolgen zijn voor toevallige bezoekers minder zichtbaar. Natuurbeschermingsprojecten lopen vertraging op, culturele locaties lopen gevaar en de responstijden bij noodgevallen worden langzamer. In 2024 ontving de horeca-aannemer van Yosemite, Aramark, een “onbevredigende” beoordeling van de National Park Service vanwege zijn prestaties. De grotere problemen van het park – onderbezetting, verwaarloosd onderhoud en krimpende budgetten – gaan vaak verborgen onder een laagje functionaliteit.
Een dreigende ineenstorting?
De situatie zal waarschijnlijk verslechteren. Voorgestelde bezuinigingen dreigen nog meer banen te elimineren, waardoor mogelijk het hele werkgelegenheidssysteem verlamd raakt. Volgens voormalige parkinspecteurs zou het sluiten van parken tijdens shutdowns de voorkeur verdienen boven het openlaten ervan met onvoldoende personeel, aangezien eerdere shutdowns leidden tot vandalisme, schade aan hulpbronnen en sanitaire crises.
De crisis reikt verder dan louter een tekort aan hulpbronnen. Het moreel van het personeel is gekelderd en werknemers leren over beleidsveranderingen via nieuwsberichten in plaats van via officiële kanalen. Eén boswachter uitte de vrees dat verdere bezuinigingen zouden kunnen leiden tot een volledige ineenstorting van het systeem: “Ik weet niet hoe iemand zijn werk effectief zou kunnen doen.” De toekomst van Yosemite – en talloze andere nationale parken – staat op het spel.
Zonder aanhoudende investeringen in personeel en natuurbehoud riskeren de iconische wildernisgebieden van Amerika onomkeerbare schade. De keuze is duidelijk: bescherm deze schatten met speciale middelen, of zie hoe ze langzaam eroderen onder het gewicht van verwaarlozing.
